Kijk, dit noem ik nu eens een verrassende opdracht, zie: onze hoofdkaas wilde kennelijk dat de oudste van de club zich ontfermde over dit twintigersproject en stuurde dus deze twee-in-één CD naar ondergetekende. Ik moet zeggen dat zowel het beluisteren als het uitzoeken naar het wie, hoe en wat van deze plaat geweldig leerzaam was. Ik ken namelijk compleet niks van de knoppendraaiers-scene waar het viertal van Borokov Borokov deel uitmaakt en dus leerde ik de voorbije dagen nogal wat bij over wat er op dat vlak gaande is in het België van deze dagen.

Leerzaam is één ding, aangenaam komt dichter in de buurt: deze Kraftwerk-liefhebbers zijn niet alleen heel prettig gestoord en volslagen origineel, deze plaat wordt na een paar beluisteringen zelfs een leuke kompaan, zij het dat het deel “Wachtmuziek” iets te nadrukkelijk een toemaatje is, dat nooit het daglicht gezien zou hebben, als er niet wat schijfruimte vrij gebleven was na de “&kelduett&&, die -enfin, dat hoop ik toch, want anders ga ik hier behoorlijk de mist in- toch de kern vormen van deze plaat. Blijkens de perstekst gaat het noch om twee individuele studio-albums, noch om een dubbel-album: de twee platen werden ongeveer gelijktijdig gemaakt, zijn heel verschillend en horen net daarom gewoon bij elkaar.

De duettenplaat die het viertal voor ogen had, kreeg een paar trio’s en kwartetten als gezelschap, met als gevolg dat je uiteindelijk elf nummers krijgt, waarop in totaal 26 mensen meedoen en die door de band zelf worden omschreven als “een hopeloze poging om meer dan tien verschillende genres te vertolken”. De meest waanzinnige geluiden en combinaties komen voorbijdraven en worden van krankjorume teksten voorzien; zodat je dingen krijgt als “Oude Telefoen”, wat moet rijmen op “wat ik ga doen” en waarin de bezettoon van Jean Blaute’s telefoon gebruikt wordt en als ritmepatroon gebruikt wordt voor een overigens heel plezant, folky deuntje. Iets heviger wordt er, letterlijk dan, gevloekt in” Godverdomme”, waarin een éénrichtingsruzie tussen een overspannen vader en zijn dochter geëvoceerd wordt.

“Bachelor Beat” heet een liefdeslied te zijn, waarin Lennert Jacobs het gezelschap krijgt van The Germans en SHHT en “Half Vier” staat logischerwijs tussen tracks 3 en 5 op de plaat. Daarin hoor je de stem van Martha Maieu van Blackie and the Oohoos, die meezingt en -danst in een ogenschijnlijk lege discotheek. Ik ga hier niet alles overlopen, maar “Deurenkomedie” blijft me bij omwille van de kierewiete piano en de inbreng van Rocco Hueting van De Staat als deurenslager van dienst. In “Dat Wat U Zoekt” is Fenne Kuppens van Whispering Sons van dienst en mijmert zij, in de lokalen van de Antwerpse HVW over haar mogelijke toekomst en in “Doordeweekse Man” wordt Bazart-gezicht Mathieu Terryn de kompaan van Arne Omloop in diens zoektocht naar Vitamine D. Ook Dijf Sanders en Marcel Vanthilt passeren (in “Of”) en het op één na leukste nummer sluit de eerste helft af: met “Bond Pro Leenwoorden”, een samenwerking met Serge “Marka” Van Laeken, worden N-VA en VB flink in de zeik gezet. Voor zo’n nummer mogen ze mij altijd wakker maken.

Deel 2 van de plaat, de Wachtmuziek, vind ik een stuk minder essentieel, al zal je ’t mij ook niet als overbodig horen bestempelen. Dat deel is op een kleinigheid tekst in afsluiter “Londerzeel” na, helemaal instrumentaal en levert een kleine veertig minuten nar Kraftwerk neigende blieperige en helemaal elektro-klinkende repetitieve pop op, die nergens stoort, maar waar ik het, eerlijk gezegd, niet echt warm of koud van krijg. In tegenstelling tot de Duett&, die me dagenlang konden bekoren. Ik beleefde een boeiende trip naar een mij onbekend landschap en dat is toch waar het om draait, niet?

(Dani Heyvaert)